Wyjątkowy Decoupage czyli Arleta z Deququ w "Środowych Inspiracjach"!

Prace Arlety to wyższy poziom decoupage! Kiedy zaczęłam interesować się decoupagem w poszukiwaniu inspiracji i aby przekonać się jakie możliwości daje decoupage, natknęłam się na bloga Arlety - jej prace były dla mnie celem jaki chciałam osiągnąć. Co ja gadam!? Nadal są tym celem! To właśnie jej umiejętności sprawiają, że mam ochotę próbować cały czas nowych technik w decoupage. Zapraszam na spotkanie z mistrzynią decoupage czyli blogową Dyzią :)

Obok Pani Ka (z blogu "Przetarło się") i Mariny Nikuliny (z blogu pod tym samym tytułem), Dyzia (czyli Arleta z blogu "Deququ") jest jedną z 3 topowych decoupagżystek, które stoją na moim ołtarzyku "Decu".

Śmiało nazywam ją moją mentorką, choć nigdy nie miałyśmy okazji spotkać się osobiście. Wierzę, że kiedyś to nastapi. Też zapewne macie swoich twórców i blogi, które sprawiają, że nadal macie ochotę zajmować się swoim hobby i udoskonalać swoje umiejętności. Jej prace uczą mnie, inspirują, zaskakują, wzbudzają podziw, a czasami złoszczą :) Tak, tak: złoszczą no bo "jak u licha ona to zrobiła?" :)

Uwiebiam Deququ bo...

Jest charakterystyczna i autentyczna. Sporo w niej poczucia humoru. Rzeczy, które wykonuje to wyższa szkoła jazdy w decoupage. Mnogość technik, czerpanie z innych hanmade'wych sztuczek, charakterystyczny styl, mistrzowskie dopracowanie szczegółów. Zabieram Was do świata, gdzie decoupage nie kojarzy się z prostym przyklejeniem serwetki, ale z sztuką...

Dyzia w krótki słowach - czym się zajmujesz w nieblogowym świecie? 

Dyzia: Na co dzień zajmuję się ilustrowaniem książek dla dzieci oraz grafiką i animacją 2D do gier komputerowych. Praca fajna, z tych co się lubi :)

A jak długo zajmujesz się decoupagem?

Dyzia: Techniką zainteresowałam się jakieś 2-3 lata temu. Wszystko zaczęło się od przeprowadzki na nowe mieszkanie. Chciałam "stare graty", czyli ikeowskie komódki odświeżyć. Pierwsze próby z serwetkami były co prawda żałosne, ale już następne z papierem ryżowym, krakami były całkiem obiecujące, no i mnie wciągnęło. 
Spodobało mi się, że nie muszę mieć tradycyjnego warsztatu malarskiego, farb, palet, sztalug, miejsca na to wszystko, że nie muszę się wysilać i wymyślać wielkiej sztuki, by odmienić wygląd rzeczy. A przy okazji mogę trochę wyżyć się manualnie, czego mi brakowało przez te late spędzone przy komputerze.

3. Czy próbowałaś innyh technik, czy od razu to był decoupage?

Dyzia: Nie dysponuję wystarczającą ilością czasu, by praktykować inne techniki, na razie więc głównie sobie dekupażuję, lub przerabiam starocie. Ale bardzo podoba mi się scrapbooking, chciałabym kiedyś częściej tworzyć w tej technice.

Skąd czerpałaś wiedzę o decu? Może masz swojego mistrza decoupage?

Dyzia: Moim nauczycielem tej techniki był internet. Blogi i forum. Czyli dużo czytałam i dużo patrzyłam. Jak one to robią?! Jak realizują swoje pomysły, jak zestawiają motywy? Jakie preparaty stosują?

Początek pewnie nie był łatwy? 

Dyzia: No, czarna magia, ale po roku byłam już na tyle obcykana, by odważyć się zapisać na forum, pół roku później założyłam bloga i tak to już jakoś leci.  Podstawowych technik uczyłam się na pracach Asket i Sylwii Serwin.
Duże wrażenie na mnie zrobiła twórczość Mariny Nikuliny i prace różnych osób w stylu shabby, vintage, które są mi bliskie. Teraz mam kilka ulubionych twórczyń, których prace podziwiam, choć często są zupełnie inne od moich.

Jakie techniki i styl w decoupage lubisz najbardziej? 

Dyzia: Najbardziej lubię styl skandynawski, prowansalski, shabby chic w biało-szarej wersji i vintage oraz techniki postarzania przedmiotów. Lubię stosować koronki, reliefy, ornamenty, romby i paski :)  
Lubię monochromatyzm ograniczony do kilku ulubionych kolorów: bieli, ciepłych szarości, ecru, brązów, czerni. Te kolory pasują mi do wnętrza. Nie lubię jaskrawych kolorów, staram się stłumić ich nasycenie, popsuć. Wyjątkiem są prace, które robię z myślą o innych, tutaj nie pozwalam sobie na szaleństwo psucia, by podobały się także komuś innemu, a nie tylko mi :) Fajnie by było popracować nad innymi kolorami, z innymi motywami, ale ponieważ robię głównie dla siebie, to moja prace są właśnie takie.

Pytanie wielu osób: jak tworzysz koncepcję swoich prac i ich kolorystykę? Tworzysz wcześniej zarys, czy powstaje w trakcie? Wiesz o co pytam: najpierw pomysł w głowie, a potem dobierasz motyw, czy odwrotnie?

Dyzia: Jeśli chodzi o sposób tworzenia to różnie to bywa. Mam oczywiście jakiś pomysł początkowy, zazwyczaj jednak zmienia się on w trakcie pracy. Moje wyobrażenia danego efektu nie zawsze zgadzają się z tym co widzę, po jego zastosowaniu. Stąd zmiany, które nazywam "ratowaniem" projektu. Bardzo często mi się takie ratowanie przydarza :) 

Zaczynam przeważnie od motywu, choć zdarzyło mi się najpierw przedmiot pomalować, a potem długo myśleć nad tym, jaki motyw byłby dla niego odpowiedni.

Jakie prace lubisz tworzyć najbardziej?

Dyzia: Najbardziej lubię tworzyć pudełka - książki. I przerabiać stare przedmioty. 

Czy zajmujesz się tym zawodowo czy traktujesz to jako hobby? 

Dyzia: Decoupage to moje hobby i zawsze nim będzie. Nawet jeśli zacznę sprzedawać moje prace, to także hobbystycznie. Choć wolę rozdawać :)

Jak dużo czasu poświęcasz czasu na jedną pracę decoupage? 

Dyzia: Tyle ile trzeba :) Czasem wszystko się fajnie samo układa i praca powstaje szybko, a niektóre ciągle wydają mi się nieskończone...Może czekają na zmiany :)

Dyzia dziękuję Ci serdecznie za ciekawą rozmowę! 

Deququ w blogerskim świecie decoupage zajmuje jedno z najwyższych miejsc. Dla większości poczatkującyh (i również tych doświadczonych!) dekupażystów prace Arlety są nieosiągalnym ideałem. Przede wszystkim ze względu na warsztat i niesamowitą intuicję w doborze kolorów, czy motywów. 

Arleta - dzięki za inspirującego bloga i dzielenie się wiedzą. Moja fascynacja decoupage to w dużej mierze Twoja zasługa :)

Arletę i jej cuda możecie podglądać na jej blogu: DEQUQU .  

A pozostałe posty z cyklu "Środowe Inspiracje" znajdziecie poniżej: 

Witam nowych Obserwatorów i Czytelników - dziękuję za odwiedziny i zostańcie na dłużej :)

Trzymajcie się,